A Sentimental Journey

Paolo Pandolfo (Viola da gamba), Amelie Chemin (Cello & Viola da gamba), Andrea Buccarella (Hammerklavier & Cembalo), Thomas Boysen (Laute)

Als een van de laatste grote altvirtuozen genoot Carl Friedrich Abel tijdens zijn leven enorme bekendheid. Hij stond niet alleen hoog aangeschreven in zijn adoptieland Engeland, maar in heel Europa, zowel vanwege zijn uitstekende vaardigheden als viola da gamba-speler als vanwege de kwaliteit van zijn composities. Paolo Pandolfo werkte met een handgeplukt ensemble aan de opname van deze uitgelezen selectie van Abel's gamba-sonates, waarvan sommige pas onlangs herontdekt zijn en hier voor het eerst te horen zijn. De kunstenaar voegt er zijn eigen cadenzen en versieringen aan toe. Het resultaat is een verbluffende en genuanceerde prestatie van virtuositeit en gevoeligheid.

Abel, C F:
 Viola da gamba Sonata in D Major, A2:67
 Viola da gamba Sonata in D Major, A2:50
 Viola da Gamba Sonata in A minor, A2:57A
 Viola da gamba Sonata in A Major, A2:53
 Viola da gamba Sonata in D Major, A2:75
 Viola da gamba sonata in G minor, A2:56A
 Viola da gamba Sonata in G Major, A2:72
 Viola da gamba Sonata in E Minor, A2:7
 Viola da gamba Sonata in D Major, A2:67

Pandolfo, P:
 Improvised Prelude

"De gamba heeft als solo-instrument twee eeuwen door Europa gezworven. De oorsprong ligt rond 1550 in Spanje. In de zeventiende eeuw werd eerst Engeland en later Frankrijk het centrum van de gamba, maar toen zelfs in Frankrijk de viool toch het dominante solo-instrument werd, beleefde de gamba, net als de luit overigens, nog een aanzienlijke nabloei in Duitsland. Rond 1750 werd er nog veel voor het instrument gecomponeerd, onder meer door de gambavirtuoos Carl Friedrich Abel. De Italiaanse gambist Paolo Pandolfo, die zijn carrière vier decennia geleden begon in het ensemble van Jordi Savall, selecteerde voor zijn nieuwe cd een aantal sonates van Abel waarin de componist de uitvoerder alle mogelijkheden van zijn instrument onthult. Daar weet Pandolfo wel raad mee, hij grijpt dan ook flink in de snaren. De gamba was rond 1750 bijna uitgebloeid, maar de piano stond nog in de kinderschoenen. Dit repertoire is dus de enige plek in de muziekgeschiedenis waar beide instrumenten elkaar hebben kunnen treffen. Paolo Pandolfo laat dat mooi horen door naast een tweede gamba en een luit ook een fortepiano in zijn ensemble op te nemen. Een vondst!"
Klassieke Zaken Magazine 1-2021