Hohe Messe / Mass In B Minor Bwv232

Carolyn Sampson (soprano I), Rachel Nicholls (soprano II), Robin Blaze (alto), Gerd Türk (tenor), Peter Kooij (bass) & Bach Collegium Japan, Masaaki Suzuki

Er zijn maar weinig opnames geweest waar zo reikhalzend naar werd uitgekeken als deze: Masaaki Suzuki's en Bach Collegium Japan's doorlopende cyclus van Bachcantates heeft bij muziekliefhebbers over de hele wereld de honger aangewakkerd naar de versie van het overgebleven grote Bach-werk, de mis in B-klein. In maart 2007, ten slotte, bundelden Suzuki, de BCJ en solisten Carolyn Sampson, Rachel Nicholls, Robin Blaze, Gerd Türk en Peter Kooij hun krachten in de Shoin Chapel in Kobe, en het resultaat wordt nu vrijgegeven. De referenties van de betrokkenen zijn bekend bij iedereen die de Cantata-serie - waarvan deel 36 onlangs werd uitgebracht - heeft gevolgd of er recensies van heeft gelezen. Twee citaten slechts: 'Gedurende deze lopende serie ben ik de prachtige richting van Masaaki Suzuki gaan beschouwen als een van de grootste opnameprestaties van mijn leven' (MusicWeb International) en 'Dwingende prestaties - de puur gepolijste en technische prestaties van het muziek maken houden onmiddellijk het oor vast, en worden versterkt door subtiele frasering en een kwaliteit van luisteren bij alle betrokkenen die Bachs tegenwicht de vooruitgang van de lichtheid en de kaakverruimende helderheid laat zien' (Classic FM Magazine). Wie is dan beter geschikt om de uitdagingen van dit grote, om niet te zeggen legendarische werk aan te gaan? Zoals beschreven in Bach-geleerde Klaus Hofmann's informatieve aantekeningen, is de B-klein mis 'muziek van tederheid en heroïek, vurige vurigheid maar ook doctrinaire strengheid, het diepste verdriet en onbegrensde vreugde - muziek die, ondanks haar tijdloze grootsheid, diepzinnig menselijk is. In zijn laatste grote werk riep Bach al zijn kunstenaarschap op en nam hij zijn plaats in tussen de grote westerse componisten die de essentiële woorden van de christelijke cultuur, van Guillaume de Machaut - vier eeuwen voor Bach - tot de Missa Solemnis van Ludwig van Beethoven, een leven lang na hem, een blijvende muzikale vorm hebben gegeven'

Bach, J S:
 Mass in B minor, BWV232

"Al enkele jaren is Masaaki Suzuki bezig alle cantates van Johann Sebastian Bach op te nemen. Bij wijze van intermezzi bracht hij van Bach cd’s uit met enkele klavecimbelwerken, de twee grote passies en, meest recentelijk, de Hohe Messe. De musici zijn voor de helft Japanners en voor de helft westerlingen en de uitvoering is door en door protestants. Alle toeters en bellen zijn vermeden en het theatrale element in de muziek is bij Suzuki afwezig. Hij is een man van de lange adem, de ingehouden expressie, de rustige en bescheiden intensiteit en de welluidende samenklanken, zonder hedonistisch te worden. Vandaar ook dat Suzuki’s Bach nooit swingt en zwiert maar altijd statig en verheven blijft. De constante ernst wint het van uitbundigheid. Hoe complex en groots het werk soms is, de uitvoering blijft altijd rustig en intiem. Men hoort hoezeer de laatste dertig jaar een consensus is gegroeid inzake de interpretatie van de oude muziek. De beheersing van het instrumenten is enorm en de keuze van de zangers verraadt dat er inmiddels vele manieren zijn om oude muziek te zingen: Carolyn Sampson staat dichter bij de opera, terwijl Peter Kooij veel gekuister te werk gaat. Dat dit verschil de eenheid niet verstoort, duidt op de uniformerende kracht van de dirigent."
Klsassieke Zaken Magazine

"The choir is small enough, two/three to a part, to project great clarity and detail - 'Osanna' is delightfully exuberant - though elsewhere Suzuki's tempos are rather deliberate…"
BBC Music Magazine - January 2008 ****

"This is, as you would expect from Masaaki Suzuki, a B minor performance of extraordinary devotional weight, as its resonant surround sound irradiates the score in a patiently constructed explication. The reflective objectivity may seem a little too tantalising as the strangely uncharacterised 'Christe eleison' duet is dogged by the kind of over-regulated articulations in the strings from which Bach Collegium Japan can still suffer. Yet, after the somewhat lugubrious Kyrie, the Gloria fairly crackles and Suzuki's careful voicing between singers and instrumentalists generates extraordinary revelations (such as the consoling beauty of the 'Qui tollis' and, later, a remarkable reading of the Sanctus). The choral movements are admirably unhurried but purposeful. The solo movements are more variable: intonation takes time to settle early on, especially in the 'Laudamus te', and the 'Quoniam' is shorn of its eloquent grandeur in a prosaic romp, but 'Et in unum Dominum' reveals its expectant delights, as does Blaze's heart-stopping Agnus Dei.
Comparing this to Frieder Bernius's vital account with his Stuttgart forces (see below), the over-riding feeling with Suzuki is that generic beauty of sound, 'good judgement' and expert production (though the stereo picture is preferable to the undefined Super Audio) are collectively not quite enough. Preference remains with Bernius whose reverence for Bach's consummate compendium brings greater inner from the expert soloists here – just a touch more quality. Still, this is a rounded and impressive reading whose 'Dona nobis pacem' encapsulates the best of Suzuki: committed, life-affirming and generous."
Gramophone - Classical Music Guide 2010