In Spiritum: Music For Cello and Bandoneon

Federico Bracalente (cello) & Daniele di Bonaventura (bandoneon)

SPIRITUM is een project dat is ontstaan uit de vriendschap en samenwerking tussen Federico Bracalente en Daniele di Bonaventura, met het idee om de klanken van hun instrumenten, de cello en de bandoneon, samen te voegen tot één enkel klankorganisme. Het repertoire is gekozen uit driestemmige polyfone zangliteratuur, zowel sacraal als profaan, met het idee om het opnieuw te bewerken door er vrije en geïmproviseerde partijen aan toe te voegen. Reeds in die tijd bestond de gewoonte om stukken te improviseren ter afwisseling van andere geschreven stukken. Tinctoris beschrijft in het "Liber de arte contrapuncti" de gewoonte van Cantare super librum, d.w.z. het vermogen van de uitvoerders om in gedachten een contrapunt uit te werken. Door gebruik te maken van de vocale kenmerken van de twee instrumenten, het grote bereik van de cello en de twee registers van de bandoneon (linker- en rechterhand), klinkt de muziek alsof er drie zangers zijn, waardoor zij in een nieuwe instrumentale timbrale context wordt geplaatst. Er klinken werken van Mouton, Dufay, Agricola, Binchois, Palestrina en werken van de bandoneonist Daniele Di Bonaventura. Het boekje bevat een uitgebreide toelichting door de kunstenaars.

Agricola:
 Adieu m'amour II
 De tous biens plaine II

Binchois:
 Adue, adieu mon joyeulx souvenir

Bonaventura:
 Sequentias I-III; Corale

Dufay:
 Ave maris stella
 Ja languis en piteux martire

Ghibellini:
 Tu dormi et amor veglia per mio danno

Mouton:
 Nesciens mater virgo virum

Palestrina:
 Jesu, rex admirabilis

"Wat een briljant idee van twee bevriende Italiaanse musici, cellist Federico Bracalente en bandoneonist Daniele di Bonaventura, om de specifieke timbres van de warmbloedige cello en de enigszins op een orgel gelijkende bandoneon te laten samensmelten tot één organisch klankmechanisme! Tien jaar geleden begonnen ze aan hun zoektocht om repertoire te vinden waarin ze hun originele ingeving op een geloofwaardige manier tot uiting zouden kunnen brengen. Dat leidde tot de conclusie dat de eeuwenoude driestemmige polyfone zangliteratuur van componisten als Dufay, Palestrina en Agricola een uitstekende invalshoek bood om zowel sacrale als profane muziek uit de middeleeuwen uit te voeren. In die tijd was het heel gebruikelijk om ter afwisseling van uitgeschreven stukken ook te improviseren. Zo beschrijft Tinctoris in zijn Liber de arte contrapuncti de praktijk van het ‘Cantare super librum’, waarin de uitvoerders improviseerden op een gegeven contrapunt. Dankzij het grote bereik van de cello en beide registers van de bandoneon (linkerhand, rechterhand), klinken de bestaande en geïmproviseerde werken op het spirituele en serene album In spiritum daadwerkelijk alsof het driestemmige muziek betreft, waarbij beide musici hun instrument sensitief en expressief uitbaten om te ‘zingen’ ter ere van God en de schepping."
Klassieke Zaken Magazine 3/4-2021