Symphonies No.2 & 3

Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks, Mariss Jansons

De concertopnamen met Mariss Jansons en het Beierse Radio Symfonie Orkest hebben zich snel gevestigd als normbepalend, zowel wat betreft interpretatie als opname. Het audiofiele SACD-formaat brengt de akoestische kwaliteit van een van 's werelds beste orkesten in de concertsfeer van de Herkulessaal in München (Symfonie nr. 2) of de Musikverein in Wenen (Symfonie nr. 3) in een fascinerende natuurlijke natuurgetrouwheid in de huiskamer.

De nevenschikking van Johannes Brahms' symfonieën nr. 2 en 3 illustreert op levendige wijze de stilistische ontwikkeling van de componist. De tweede symfonie in de vriendelijke toonsoort van D-groot draagt een luchtige poëzie in zich die vaak ook wordt begrepen als een weerspiegeling van de vrolijke stemming van zomerverblijven in Pörtschach, Karinthië.

Vergeleken met de verrukkelijke Tweede lijkt Symfonie nr. 3 aanzienlijk abstracter en gereduceerd in haar formele progressie. Maar dit alles gaat niet ten koste van de begrijpelijkheid van de muziek. Vooral de middelste delen zijn ongeëvenaard qua schoonheid en innerlijkheid.

Symphony No. 2 in D major, Op. 73
Live-recording, Munich, Herkulessaal 16./17.03.2006

Symphony No. 3 in F major, Op. 90
Live-recording, Vienna, Musikverein, 16.01.2010

Mariss Jansons leidt de Bayerische Rundfunk in een prachtige versie van beide symfonieën. De opnamen zijn uit München 2006 (2^e) en Wenen 2010 (3^e).

'Acht jaar alweer is Mariss Jansons chefdirigent in München, bij het Orkest van de Beierse Omroep. Deze cd van het huislabel presenteert twee (applausloze) live-uitvoeringen. De Derde van Brahms dateert van vorig jaar, de Tweede werd al in 2006 opgenomen. Ook de locaties, Wenen en München, verschillen maar de akoestiek komt overeen. Jansons’ handtekening hoor je meteen. Met name in de langzame delen, zoals dat schitterende lyrische poco allegretto van de Derde, meen je dezelfde subtiele ritenuti en zwaartepunten waar te nemen die de maestro met het Koninklijk Concertgebouworkest tevoorschijn tovert. We verdenken hem er zelfs van de hand te hebben in de wijze waarop de soloinstrumenten hun triolen spelen: niet mathematisch precies maar met een ietsje rek op de eerste tel. Of reikt de invloed van een dirigent niet zo ver? Hoe het ook zij, het is een echte Brahms à la Jansons die je hier hoort, romantisch maar verantwoord. Het is altijd weer knap hoe hij fortissimo passages uiterst majestueus laat klinken en dit verderop in het deel, als de muziek het verlangt, dynamisch nog weet te overtreffen. Aan zulke berekende interpretatieve beslissingen herken je de topdirigent.'
Klassieke Zaken Magazine - Jos van der Zanden

"De opname is van een zeldzame romigheid en groots van gebaar en kleur. Alles klopt!"
Luister Magazine