Forqueray Unchained

Andre Lislevand (Viola da gamba), Jadran Duncumb (Theorbe & Lute), Paola Erdas (harpsichord), Rolf Lislevand (Guitar & Mandolin)

Het ARCANA-debuutalbum van de jonge Noorse viola da gambaspeler André Lislevand (zoon van de vermaarde luitist Rolf Lislevand) is gewijd aan de al even visionaire en virtuoze gambamuziek van Antoine Forqueray (1672-1745). Als echt Franse muziek cultiveert zij enerzijds de magie van de klank, de subtiele kleuring en het formele evenwicht, en anderzijds betovert zij de luisteraar op Italiaanse wijze met haar verbazingwekkende virtuositeit, kracht en soms excentrieke extraversie. Lislevand's interpretaties doen aan deze ambiguïteit op een uiterst overtuigende wijze recht.

anon.:
 Prelude

Couperin, L:
 Passacaille in C

Forqueray, A:
 Chaconne “La Buisson” from suite II in G Major
 Jupiter
 La Dubreuil
 La Ferrand
 La Sylva (from Pièces de viole, Suite No. 5)
 La Tronchin

Marais, M:
 La guitare from “Le troisième livre de pièces de viole”
 Prelude

Visée:
 La Mascarade - Rondeau
 Sarabande

"Antoine Forqueray (1672-1745) was een van de grootste gambisten van zijn tijd. Aan het hof van de Zonnekoning moest hij de concurrentie aan met de nog grotere Marin Marais. Hij moet over een enorm ego beschikt hebben. François Couperin portretteerde Forqueay genadeloos in een klavecimbelstuk dat grotendeels uit toonladders bestaat, om aan te geven dat Forqueray heel wat van zichzelf dacht maar als musicus een lege huls was. Er werd gezegd dat Marais speelde als een engel, maar Forqueray als de duivel zelf! Dat hoeft natuurlijk helemaal geen diskwalificatie te zijn voor zijn muziek, zoals gambist André Lislevand, zoon van de bekende luitist Rolf Lislevand, bewijst op zijn voor een groot deel aan Forqueray gewijde debuut-cd. Forquerays muziek is spannend en elegant tegelijkertijd en handhaaft zich prima naast de hier ook opgenomen stukken van Marais. Lislevand en zijn medespelers zijn bepaald niet van de zijden handschoentjes. De instrumenten krijgen het flink te verduren en de opnametechniek – het lijkt wel of je als luisteraar ín de gamba zit – helpt daar ook bij. Dichter bij Forqueray kun je dus eigenlijk niet komen, zijn vaak woeste muziek krijgt hier een ideale uitvoering."
Klassieke Zaken Magazine 2-2021