Sonatas and Partitas For Solo Violoncello Piccolo

Mario Brunello (violoncello piccolo)

Sinds hij in 1986 het Tsjaikovski-concours in Moskou won, heeft Mario Brunello zich gevestigd als een van de meest vooraanstaande levende cellisten. Als eclectische muzikant is Brunello sinds enkele jaren ook geïnteresseerd in de wereld van de historisch geïnformeerde uitvoeringspraktijk en de herontdekking van de viersnarige 'violoncello piccolo'. Dit instrument, iets kleiner dan de cello, staat tegenwoordig bekend om zijn aanwezigheid in enkele heilige cantates van Bach, maar het werd in de zeventiende en achttiende eeuw ongetwijfeld veel breder gebruikt dan het nu bekende repertoire ons zou doen denken. de Sonate & Partite per viool solo luidt de samenwerking op het Arcana label in met een 'Bach Brunello Series' van drie cd's, waarin belangrijke composities voor de viool uit zijn catalogus op de cello piccolo zullen worden uitgevoerd. Het boekje bevat teksten van Bach-geleerde Peter Wollny en de Italiaanse schrijver Alessandro Baricco. ‘Ik wil de sonates en partita’s ‘van onderaf’ benaderen, in alle opzichten. Violisten “vliegen hoog”, ze zitten altijd bovenop de melodie, ze zien de muziek van bovenaf. Ik stel daarom geen imitatie van de viool voor, maar eerder een spiegelende lezing, een verovering van de top langs een andere weg. Een berg gezien vanuit het zuiden of vanuit het noorden verandert het perspectief, maar niet de inhoud.’ Mario Brunello

Bach, J S:
 Partita for solo violin No. 1 in B minor, BWV1002
 Partita for solo violin No. 2 in D minor, BWV1004
 Partita for solo violin No. 3 in E major, BWV1006
 Sonata for solo violin No. 1 in G minor, BWV1001
 Sonata for solo violin No. 2 in A minor, BWV1003
 Sonata for solo violin No. 3 in C major, BWV1005

"De vijfsnarige violoncello piccolo is tot eind achttiende eeuw populair geweest. Bach schreef er zijn zesde cellosuite voor en Haydn zijn tweede celloconcert. Bach schreef ook een zestal werken voor soloviool en die horen we, in tegenstelling tot de cellosuites, zelden gespeeld worden op een ander instrument. Maar zou Bach het erg hebben gevonden als een musicus van zijn tijd ze op violoncello piccolo had gespeeld? Vermoedelijk niet, misschien deed Bach het zelf wel. De violoncello piccolo heeft meestal vijf snaren maar hier horen we een viersnarig exemplaar, eentje mét de hoge e-snaar maar zónder de lage c-snaar. Het instrument, een kopie van een instrument van Giovanni en Antonio Amati, klinkt precies een octaaf lager dan de viool. Mario Brunello speelt alles dus in de originele toonsoorten, maar door de lagere ligging beluisteren we deze overbekende muziek toch vanuit een net iets ander perspectief. Brunello maakt indruk in de langzame delen van de sonates en in de Chaconne uit de tweede partita. Daar geeft hij de muziek een diepte die je op de viool mist. Maar in de snelle delen kan hij knap het stralende van de viool op zijn lage instrument oproepen."
Klassieke Zaken Magazine - 6-2019