12 Fantasias For Solo Flute

François Lazarevitch (flute)

Toen Georg Philipp Telemann in de jaren 1730 de Twaalf Fantasieën voor solofluit publiceerde, dacht hij aan ervaren amateurs, die hij beschouwde als potentiële kopers van deze cyclus. De nadruk ligt hier op "volbracht", want de fantasieën houden een groot aantal technische, muzikale en vooral intellectuele uitdagingen in.

Het zijn juist de voor de barok dwarsfluit afgelegen toonsoorten die de vaardigheden van de vertolker op de proef stellen. Voor de Fransman François Lazarevitch is dit uiteraard geen probleem, want zijn galante, lichtvoetige en doordachte speelstijl bewijst dat hij momenteel een van de meest veelzijdige vertegenwoordigers van zijn gilde is, en terecht.

Telemann:
 12 Fantasias for Flute Without Bass, TWV 40

"The care which the flautist instils into his interpretations draws out fleetingly the fantastic character of these scores."
Diapason - May 2017 *****

"François Lazarevitch is a persuasive advocate for music which is both original and generously charged with melodic appeal. He explores Telemann’s expressive freedom with imaginative flair and a feeling for rhetorical declamation…throughout Lazarevitch’s approach is thoughtful, unhurried and effectively punctuated"
BBC Music Magazine - September 2017 ****

"Twaalf Fantasieën voor ‘fluit zonder bas’ van Telemann. Dat ‘zonder bas’ lijkt met enige trots te worden benadrukt. Net als Bach in zijn viool- en cellosuites
schrijft Telemann zodanig, dat alle noten die de luisteraar als het ware kan raden simpelweg worden weggelaten. Daardoor kan de solist zowel de melodielijn vertolken, zij het fragmentarisch, alsook de voornaamste elementen van het ondersteunende harmonisch fundament. Bij dat geraffineerde heen-en-weer springen voegt zich soms ook nog een derde stem, waardoor polyfonie ontstaat. Fluitist François Lazarevitch wordt bij deze opname geholpen door een zeer ruimtelijke akoestiek, zodat de noten blijven doorklinken en je van dat ‘afkappen’ weinig merkt. Toch is het vooral zijn interpretatie die deze fantasieën zo boeiend maakt: een strakke, heldere aanpak, ritmisch redelijk vast en fraai gefraseerd. Een geweldige opgave moet het zijn om de korte deeltjes waaruit de fantasieën bestaan voor te dragen. Hier en daar ervaar je dan ook ademnood, happen naar lucht. Spannend wordt het vooral wanneer heuse fuga’s klinken, zoals in nummer 2 en 6, al is dat meer een soort schijncontrapunt, suggestie: je meent meer stemmen te horen dan er werkelijk klinken. Dit doen andere (blok)fluitisten Lazarevitch niet zo snel na."
Klassieke Zaken Magazine 3-2017