Cello Concertos/Symphony H.648

Jean-Guihen Queyras (cello) & Ensemble Resonanz, Riccardo Minasi

Tot de indrukwekkendste composities uit de Berlijnse periode van C.P.E. Bach behoren de drie concerti voor cello en strijkers die hij tussen 1750 en 1753 snel na elkaar schreef. Uit de behandeling van de solopartij blijkt dat de werken bedoeld moeten zijn geweest voor een meester op dit instrument. De orkestpartijen zijn echter ook onconventioneel en technisch veeleisend. Bach vond in deze concerti een stijl die het hele genre in een nieuwe richting wees: orkest en solo-instrument gaan een gelijkwaardige dialoog aan die, in tegenstelling tot de loutere virtuositeit die men in veel concerti van zijn tijdgenoten aantreft, de cellopartij integreert in een dicht compositorisch weefsel en het voorziet van een overheersende muzikale spanningsboog. Meer dan vijftig jaar later zei Carl Friedrich Zelter nog: "De ritornelle van zijn Berlijnse en Potsdamse concerten zijn en blijven het meest sublieme wat ooit in deze stijl geschreven is.

Bach, C P E:
 Cello Concerto No. 1 in A minor, Wq. 170 (H432)
 Cello Concerto No. 3 in A major, Wq. 172 (H439)
 Symphony in G major, Wq. 173 (H648)

"Carl Philipp Emanuel Bach, de dwarse zoon van Johann Sebastian, zou het zeer waarschijnlijk ook zonder zijn vader als componist ver hebben geschopt. Zijn originele muziek vol grilligheden staat vaak mijlenver af van die van zijn vader en wijst zelfs vooruit naar een componist als Beethoven. De Franse stercellist Jean-Guihen Queyras speelt op zijn nieuwe cd de twee celloconcerten van C.Ph.E. Bach, samen met het alerte strijkersensemble van Riccardo Minasi. Queyras is een van de beste cellisten van zijn generatie. Hij voelt zich thuis in ieder repertoire. Zijn warme en flexibele toon klinkt hier weer vanaf de allereerste noot en blijft ook in de razendsnelle delen, zoals het Allergro assai uit het bekende Celloconcert in A waarmee de cd eindigt, onmiskenbaar aanwezig. De cello staat niet echt vóór het ensemble, maar meer er middenin. Dat past bij de wijze waarop C.Ph.E. Bach de solist en het ensemble met elkaar laat dialogeren. Tussen de beide celloconcerten speelt het ensemble een strijkerssymfonie, en ook hier gaat het er pittig en fris aan toe. Er zijn veel goede opnamen van de celloconcerten van C.Ph.E. Bach, maar deze vormt een klasse apart."
Klassieke Zaken Magazine 3-2018

"...een prachtige cd waarbij iedere noot gehhel organisch aanvoelt."
LUISTER MAGAZINE 734 - LUISTER TIEN

AWARDS:
Diapason d’Or de l’Année 2018
Winner - Concerto