Piano Trio No.2 Notturno

Hamlet Trio: Paolo Giacometti (piano), Candida Thompson (violin), Xenia Jankovic (cello)

Some of Franz Schubert’s music – like the Trout Quintet or the Ave Maria – is heard time and again, while other pieces are hardly ever played. Even when the focus is on his chamber music, these extremes are evident. Of all fifteen string quartets, Death and the Maiden is played most, while others are true Cinderellas. The wonderful String Quintet in C major is played fairly frequently, and the two Piano Trios a little less. The present recording features beside opus 100, a great rarity, the Notturno in E flat major opus post.148 D897 for violin, cello and piano. Like much other chamber music, this piece was probably first played among

Schubert’s friends, or in his home, with the composer at the piano, his brother Ignaz or Ferdinand on the violin and father Schubert on the cello. Among the Schuber family the piece was known as the Adagio in E flat major. The publisher Diabelli fished it out of the composer’s estate in 1844 and issued it under the fantasy name Notturno. Today we know that it was written as second movement for the Piano Trio in E flat major opus 100, but then rejected by the composer himself. In its melodies and modulations Schubert’s pioneering style in the nineteenth century is clearly recognisable.

Schubert:
 Notturno in E flat major for piano trio, D897 (Op. post.148)
 Piano Trio No. 2 in E flat major, D929

"Het ‘Jankovic-Giacometti-Thompson Trio’, zo moest je ze vroeger aanduiden. Nu heten ze het Hamlet Piano Trio. Jarenlang al bevolken ze de concertzalen, en vrijwel al die tijd ook met het fameuze Pianotrio in Es-groot, D 929 van Schubert uit 1827, een jaar voor zijn vroegtijdige dood geschreven. Na cd’s met Mendelssohn en Beethoven brengt Channel Classics nu dit mammoetwerk door Hamlet, voorafgegaan door de Notturno D 897. Het Pianotrio klinkt in de ‘complete original version’, meldt het omslag - wat verwarrend, want die eerste versie was juist de minder complete. Hamlet speelt op ‘period instruments’, met een pianoforte van Conrad Graf uit 1826 - zo’n instrument had de oude Beethoven in huis. Mooie, transparante, heldere klank, hooguit wat ielig in de hoge registers, maar heel geschikt om elke zweem van romantische overdrijving te mijden. Alles klopt hier: verzorgd spel, geen contrapuntisch lijntje verwaarloosd, zonder overdreven ritenuto’s, een goede interactie, synchroon, en een mooie akoestiek. Geen van de musici dringt zich op de voorgrond en er wordt recht gedaan aan de partituur - wat versieringsnoten uitgezonderd. Een leuke, originele vormgeving van het boekje ook, helemaal in de sfeer van de muziek. Kortom: een met liefde gemaakt product, een sieraad voor ons land."
Klassieke Zaken Magazine 6-2019

"The piano trios aren’t often recorded on period instruments and it’s good to hear, just occasionally, the longer and more garrulous finale of the E flat, especially when played and engineered (Jared Sacks) as finely as it is here."
Gramophone Magazine - January 2020