As Falls Wichita, So Falls Wichita Falls

Als je voor het eerst naar een album van Pat Metheny luistert, is het alsof je een lang vergeten foto in een stoffig boek vindt, met de kanttekeningen van een vorig leven erop geschreven. En net als je denkt dat dat gevoel na verloop van tijd zal verdwijnen, kerft Metheny uit het reusachtige blok hout dat zijn genie is een meesterwerk als As Falls Wichita, So Falls Wichita Falls, waarop en waardoor de in Missouri geboren gitarist zijn bereik begint uit te breiden tot "mondiale" proporties. Zijn instrument - met een hoofdletter "I" - en zijn spel erop definiëren supernova's van emotionele uitgestrektheid in de meest compacte lijnen. Hieruit rolt hij spectra op spectra.

Waar veel van zijn albums beginnen met een jubelkreet, een zwaar akoestisch ritme of een weidse grandeur, ligt de oorsprong van het 20 minuten durende titelnummer in de sfeer van een veldopname. We horen een menigte, een stem die taal zingt, het raspen van shakers. Zo (ont)gesitueerd begint Metheny dit menselijke web in kaart te brengen via de drones van Lyle Mays. Pas dan, na donderend gerommel, neemt zijn slappe gitaar onze hand en leidt ons door de menigte. Met een drumcomputer aan zijn zijde hult Nana Vasconcelos ons in couleur locale. De elektronische accenten en het aandachtige gevoel van evocatie doen denken aan Steve Tibbetts als de band samensmelt tot een zinderende, autoharpzware catharsis. Een stem bestuurt een leviathan van snaren en reciteert nummers als in code. Met de geluiden van spelende kinderen in de oren deint het zangerige "Ozark" mee op de golf van extraverte Americana die Metheny's handelsmerk is. Mays op toetsen zet dat podium neer en glijdt moeiteloos door een landschap dat doorkruist is met een regenboog aan indrukken. "September Fifteenth" is even intiem als het laatste nummer expansief is, een gebed voor Bill Evans, die ons verliet op dezelfde dag dat het album werd opgenomen. Het pianospel van Mays (voor wie Evans een vormende invloed was) kon nauwelijks passender zijn. Natuurlijk schittert het net als de rest, alleen deze keer met de kralen van vallende tranen. De titel "It's For You" doet verlangen naar de covermontage. Als de kleurrijke combinatie van geluiden bedoeld is om onze stemming op te fleuren na de trieste wending die eraan voorafgaat, slaagt ze daar zeker in. Metheny's elektrische handtekening silhouet elke voetafdruk die leidt naar de mystieke oevers van "Estupenda Graça", waar hij voor ons een meer diffuse versie schetst van de weg waarop we begonnen zijn.

Sommigen hebben commentaar geleverd op de "betreurenswaardige" hoes en de titel die deze identificeert, maar ik geloof dat deze nauwkeurig Metheny's proces illustreert. Een telefoongesprek voeren of ontvangen is een vorm van reizen op zich, want in deze kostbare momenten van communicatie lijken de twee ruimtes waarin de twee gesprekspartners leven samen te vallen. En wie van ons heeft niet, bij het ervaren van iets sonisch diepgaands, de telefoon omhoog gehouden zodat de persoon aan de andere kant iets van de ervaring kon delen? "It's For You" is niet alleen een pakkende zin, het is een bedankje aan de luisteraar.

1. As Falls Wichita, So Falls Wichita Falls
2. Ozark
3. September Fifteenth
4. It's For You
5. Estupenda Graca