Paris Concert

De enorme reikwijdte van de soloproducties van Keith Jarrett, waarvan de diverse invloeden, vooral in het tijdperk van specialisatie, getuigen van zowel de afwijzing van stilistische zelfbeperking door de pianist als van zijn verlangen om alle belangrijke muzikale idiomen te kennen en te begrijpen, heeft de muzikant en zijn luisteraars naar een aantal afgelegen muzikale plaatsen gebracht. Het is een lange reis geweest die hem heeft gebracht van de eenvoudige lyriek die een groot deel van het "Köln Concert" kenmerkte tot de donkere vibraties van de Sapporo opnames van de "Sun Bear Concerts", waar de herhalingen je bijna in trance brengen.

De laatste tijd is de aard van zijn soloconcerten, die hij ook steeds minder vaak geeft, echter aanzienlijk veranderd. De eisen waaraan hij de laatste jaren als vertolker van het klassieke repertoire moest voldoen, vroegen om een heel ander soort voorbereiding. De intensieve studie die nodig is om tot de kern van de muziek van een andere componist door te dringen, is niet gemakkelijk te verenigen met de gedachteloze meditatie die Jarrett als basisvoorwaarde voor improvisatie beschouwt. Dit komt omdat hij eerst zijn hoofd leeg moet maken. Toch overlappen de verschillende disciplines elkaar tot op zekere hoogte.

"Om mijn recente soloconcerten goed te horen," vertelde Jarrett aan jazzjournalist Art Lange, "moet de concertbezoeker veel meer aandacht besteden aan hoe ik piano speel. Dat deden ze niet ten tijde van het 'Köln Concert'. Toen bruiste ik van de ideeën, maar presenteerde ze alleen binnen een beperkt dynamisch bereik. Tegenwoordig is het dynamische bereik veel belangrijker en ook hoe ik het instrument bespeel, en dat is precies waar je op moet letten tijdens de concerten. Misschien kan ik zo een klassiek publiek kennis laten maken met improvisatie en een jazzpubliek duidelijk maken wat ik met het instrument doe."

Maar er werden niet alleen aanpassingen gedaan op technisch niveau. Er wordt gezegd dat improvisatie in veel opzichten autobiografisch is. Als dat zo is, dan heeft de inhoud van het "Paris Concert" iets van een dagboek. In zijn ontwikkeling weerspiegelt deze uiterst intieme muziek zowel hoe diep Jarrett zich heeft ondergedompeld in de wereld van de klassieke muziek (een barokke invloed is duidelijk te horen in de inleidende "Aria" van de langste improvisatie op dit album), als zijn niet aflatende interesse in de Amerikaanse songwritingtraditie. "The Wind" is een ballade geschreven door Russ Freeman en Jerry Gladstone, die vaak werd gespeeld door Chet Baker en Shelley Manne. Keith Jarrett geeft het hier een vrije, heldere behandeling. "Blues" is - hoe kan het ook anders - een door Jarrett zelf gecomponeerde blues, die hij speelt als een abstractie van de Kansas City stride stijl, gebouwd op een eenvoudig, rotsvast boogie ostinato dat uiteindelijk een bijna hypnotiserend voorwaarts momentum krijgt. Hier, net als in de bijna veertig minuten durende improvisatie - met de sobere datumtitel "17 oktober 1988" - maakt Jarrett muziek met de meest economische middelen: Hij heeft zijn spel systematisch ontdaan van alle ornamentele ballast en teruggebracht tot de integriteit van de vormen die het onthult. In die zin kan "Paris Concert" worden gezien als een soort aanvullend album op "Changeless", het opus uit 1987 van Jarrett's standaardtrio.

Opgenomen op 17 oktober 1988 in de Salle Pleyel in Parijs

1. October 17, 1988
2. The Wind
3. Blues