Beethoven: VIOLIN CONCERTOS / Schnittke: VIOLIN CONCERTO NO. 3

Vadim Gluzman (violin) & Luzerner Sinfonieorchester, James Gaffigan

Na de bejubelde opnames van de grote romantische vioolconcerten van Brahms, Bruch en Tsjaikovski, neemt Vadim Gluzman het werk ter hand dat aan het begin van de 19e eeuw een nieuwe standaard voor het genre zette: Beethovens Vioolconcert in D groot, op. 61. Met dit werk verwierp Beethoven het concept van een virtuoos recitalstuk met een grotendeels irrelevante orkestbegeleiding.

In plaats daarvan presenteerde hij een symfonische herinterpretatie van het barokconcert, waarin solist en orkest gelijkwaardige partners werden in een textuur die op vele niveaus met elkaar verweven is. Na de première in 1806 was het tientallen jaren lang in de vergetelheid geraakt, maar nu wordt het beschouwd als een van de grootste vioolconcerten.

Vernieuwend als Beethoven was in zijn Op. 61, bleef hij trouw aan de traditie om de solist meerdere cadenzen toe te staan. In de loop der jaren hebben een aantal componisten en grote vioolvirtuozen hun eigen cadenzen voor het concerto voorgesteld, waarvan Alfred Schnittke een van de meer onverwachte namen is. Voor deze opname nam Gluzman Schnittke's cadensen als een segue naar het tweede werk op de SACD: het Schnittke Concerto No. 3 voor viool en kamerorkest.

Schnittke's opvatting over de relatie tussen solist en orkest is heel anders dan die van Beethoven: "Het komt mij voor dat deze relatie nooit harmonisch rechtvaardig en evenwichtig is.... De solist en het orkest zijn in feite tegenstanders." James Gaffigan en het Luzern Symfonie Orkest steunen Gluzman echter onvermoeibaar in beide werken.

Beethoven:
 Violin Concerto in D major, Op. 61

Schnittke:
 Violin Concerto No. 3