Violin concertos 3 & 5 / Sinfonia concertante

Tognetti en Moore geven Mozart handen en voeten
 
Het moet wel vreemd lopen, wil je met een beroepsviolist als vader, wiens vioolschool tot ver buiten de landsgrenzen was geaccepteerd, geen enkele affiniteit met een strijkinstrument zou hebben. Mozart was vooral pianist en hij hield niet van de vioolklank, maar hij was wel bedreven op het instrument, bijvoorbeeld als solist in zijn eigen concerten. Zijn vloeiende toon viel velen op, maar was dat ook niet omdat zijn muziek in het algemeen een lyrischer benadering verlangde dan die van anderen, terwijl de componist zelf in de regel ook als beste in staat is zijn eigen composities over te brengen op het publiek? Overigens, wie Mozarts lyriek roemt, kan niet voorbijgaan aan zijn Sinfonia concertante KV 364 voor viool en altviool. Mozart als altviolist moet zelfs een nog grotere sensatie zijn geweest! De uitvoering van Richard Tognetti en Christopher Moore vormt een mix van diverse stijlen en opvattingen, geordend tot een smaakvol geheel. Fraai uitgesponnen melodielijnen in de langzame delen staan tegenover een bondige maar retorisch sterke aanpak in de snelle boekdelen, waarin even grappige als ongebruikelijke tegendraadse accenten het begrip Oostenrijkse humor handen en voeten geven. 
Andrew van Parijs-Klassieke Zaken Magazine