CELLO SONATAS

Anna Fedorova (piano) & Benedict Kloeckner (cello)

Het laatste werk van Frédéric Chopin was de Cellosonate in G mineur, een meeslepend werk vol melancholie en dramatiek. Ook de Sonate in A groot voor cello of viool en piano valt op in het oeuvre van César Franck. Benedict Kloeckner, een van de meest getalenteerde en veelgevraagde cellisten van zijn generatie, en de jonge pianiste Anna Federova presenteren intieme en even hartstochtelijke nieuwe opnamen van deze twee sublieme hoogtepunten van de Frans geïnspireerde romantiek. Kloeckner laat zijn 1680 Rugeri cello breed klinken, met variatie en rijke kleur. Hoe prachtig tonaal brengt hij Francks vertederende Andantino tot leven: dit is een juweeltje.

Chopin:
 Cello Sonata in G minor, Op. 65
 Polonaise brillante Op. 3 for cello & piano
 
Franck, C:
 Andantion Quietoso Op. 6
 Violin Sonata in A major (version for cello)

"‘Opzienbarend, werkelijk opzienbarend. Absolute controle, en een geweldige intonatie en kleuring’. Het zal je maar gezegd worden uit de mond van de nestor van de klassieke muziek, Daniel Barenboim. Cellist Benedict Kloeckner mocht deze complimenten ontvangen. Toen Simon Rattle daar nog een schepje bovenop deed, liep de agenda van de 28-jarige Duitser flink vol. Op deze cd speelt hij samen met de Oekraïense pianiste Anna Fedorova de cellosonate van Chopin en een bewerking van de vioolsonate van Franck. De solisten kennen elkaar inmiddels van haver tot gort, op een eerdere cd speelden ze Rachmaninovs cellosonate, waarmee ze ook in ons land furore maakten. Aan Nederland bewaart Fedorova trouwens warme herinneringen, want ze werd ontdekt door een Nederlandse manager, die haar groot maakte. Wie deze cd hoort, begrijpt het enthousiasme: de twee zijn optimaal aan elkaar gewaagd. De hoogromantische sonates klinken perfect synchroon en aan de ritmische subtiliteiten herken je een overeenkomstige stijlopvatting. Luister bijvoorbeeld naar het lyrische Largo van Chopin, waarin de dialogen om een afgewogen afwisseling vragen. Zelden hoor je musici zo ongedwongen en naadllos het stokje aan elkaar doorgeven. En wat die intonatie van Kloeckner betreft, daar luister je inderdaad ademloos naar."
Klassieke Zaken Magazine 3-2017