Symphonies 4 & 7

Symphony No. 4 in Eb Major 'Romantic'
last version of 1879/80, WAB 104

Symphony No. 7 in E Major

Dirigent Venzago presenteert de eerste aflevering van een Bruckner-integrale onder de noemer 'Der andere Bruckner'. In de begeleidende tekst legt de maestro uit dat Bruckner beslist niet negen keer dezelfde symfonie heeft gecomponeerd. Daarmee trapt hij een open deur in. Hij belooft het allemaal anders te gaan organiseren door voor iedere symfonie een ander orkest te kiezen, elk met zijn eigen karakteristieke klank. De Vierde en de Zevende zijn de twee meestgespeelde partituren van de meester en dus zou je verwachten dat die belofte per direct wordt ingelost. Niet voor niets schrijft Bruckner in zijn Zevende voor het eerst partijen voor de Wagner-tuba's van zijn Bayreuther idool. Beide werken worden echter gespeeld door het Sinfonieorchester Basel, waar Venzago ooit chef was. Die open deur kan dus weer dicht. Beluistering leert dat hier een Bruckner wordt gepresenteerd die zich conformeert aan de tempo-indicaties van de oudere uitgaven van de partituren door Schalk en Löwe, maar dan wel met flink opgeschroefde metronoomcijfers. Het resultaat wisselt tussen frustrerend en intrigerend, en klinkt als Furtwängler in de derde versnelling. Voor de opname geldt hetzelfde, boeiende nieuwe inzichten wisselen af met grimmig verstoorde herinneringen. Saai is het zeker niet.
Bron: Siebe Riedstra • Luister 678/2011