SONATE DA CIMBALO DI PIANO E FORTE

Wolfgang Brunner, fortepiano (copy after Cristofori)

Giustini’s Sonate da cimbalo di piano, e forte detto volgamente di martelletti are today regarded as the first extant compositions for the fortepiano.

Giustini:
 Sonate da Cimbalo di Piano e Forte: No. 1
 Sonate da Cimbalo di Piano e Forte: No. 2
 Sonate da Cimbalo di Piano e Forte: No. 7
 Sonate da Cimbalo di Piano e Forte: No. 8
 Sonate da Cimbalo di Piano e Forte: No. 10
 Sonate da Cimbalo di Piano e Forte: No. 11

In 1698 wilde de Italiaanse klavecimbelbouwer Bartolommeo Cristofori een instrument maken dat zowel hard als zacht kon klinken, wat een klavecimbel niet kon. In 1709 was het instrument klaar en noemde het gravicembalo col piano e forte (klavecimbel met zacht en hard). Nadien werd het instrument bekend als pianoforte of fortepiano en nog later gewoon piano. Eén van Cristofori's problemen was dat hij moest proberen te voorkomen dat de hamer die de snaar had geslagen, terug zou veren en de snaar nog eens zou raken. Daarvoor ontwierp hij een mechaniek dat tegenwoordig 'echappement' wordt genoemd. In 1732 publiceerde Lodovico Giustini twaalf sonates; de eerst muziek die voor dit nieuwe instrument werd geschreven. In de verschillende sonates geeft hij precies aan waar er hard en zacht gespeeld dient te worden.

Wolfgang Brunner speelt op een fortepiano, een 'Cristofori' kopie van Reiner Thiemann uit Nuremberg (1995)