PROKOFIEV / TCHEREPNIN / CRUMB

Pieter Wispelwey violoncelo, Rotterdam Philharmonic Orchestra, Vassily Sinaisky

Crumb:
 Cello Sonata 
Prokofiev:
 Sinfonia Concertante in E minor for cello & orchestra, Op. 125 
Tcherepnin:
 Suite for Solo Cello 

‘Een episch werk vol contrasten: donker en licht, animalistisch en etherisch, woest en beschaafd, een feest om te spelen en een orgie voor de luisteraar.’ Met deze woorden leidt de cellist Pieter Wispelwey zijn opname in, waarop Prokofjevs Sinfonia concertante de hoofdmoot vormt. De Russische componist heeft het werk opgedragen aan Mstislav Rostropovitsj. Als dankbetuiging, want de vermaarde cellist had een aanzienlijk aandeel in de ontstaansgeschiedenis. Hij had namelijk aangedrongen op een drastische bewerking van Prokofjevs eerdere Celloconcert uit 1938 en hij had de componist gedurende het componeerproces ingewijd in de geheimen van het cellospel. Dat is te horen, want vrijwel iedere noot ademt een innige vertrouwdheid met het instrument. Vooral in het tweede deel pakt Prokofjev uit met een imponerende staalkaart aan speelwijzen: het grillige scherzokarakter vindt dikwijls een contrast in lyrische legato-lijnen en dan is er die monumentale cadens, waarin aartsmoeilijke spiccato-passages en complexe dubbelgrepen garant staan voor virtuoos vuurwerk. Te midden van dit alles toont Wispelwey zich technisch heer en meester, wat niet wegneemt dat de theatrale contrasten misschien wat onderbelicht blijven. Dit wordt echter ruimschoots goedgemaakt in de solowerken van Tsjerepnin en Crumb, die de naoorlogse muziek op een kleinere schaal vertegenwoordigen, maar daarom zeker niet minder boeiend zijn. Al met al een aanrader!
Klassieke Zaken Magazine