AIMER ET MOURIR: DANSES ET MELODIES

Magdalena Kožená (mezzo) & Deutsches Symphonie-Orchester Berlin, Robin Ticciati

Dat de charismatische nieuwe chef-dirigent Robin Ticciati en zijn Deutsches Sinfonie-Orchester Berlin niet alleen een voorkeur maar ook een gelukkige hand hebben voor het Franse repertoire, bewezen ze in 2017 met hun veelgeprezen opname van werken van Debussy en Fauré. Nu gaan ze verder en blijven trouw aan het beproefde concept: naast het hoofdwerk van Ravel zijn er enkele orkestliederen van Henri Duparc te ontdekken. Opnieuw inspireert niemand minder dan Magdalena Kožená als soliste. 

Duparc:
 Au pays ou se fait la guerre
 Aux Étoiles
 Chanson triste
 L'Invitation au voyage
 Phidylé

Ravel:
 Daphnis et Chloé - Suite No. 2
 Valses nobles et sentimentales

"The prevailing mood of the first two thirds of the disc is one of heady sensuality, rooted in careful appraisal of sonority and texture and in a fondness for, and an ability to sustain, slower than usual speeds...Kožená, in glorious voice throughout, lets Duparc’s vocal lines do the work rather than edging towards declamation. It’s all utterly beguiling."
Gramophone Magazine - November 2018

"Met hun samenwerking in muziek van Debussy en Fauré hebben de dirigent Robin Ticciati en de mezzosopraan Magdalena Kozená de smaak te pakken gekregen. Nu richten ze hun pijlen op Ravel en Duparc onder het motto ‘Aimer et mourir’. Als de nieuwe chef-dirigent van het Deutsches Symphonie-Orchester Berlin weet Ticciati de Berlijners weer te verleiden tot een subtiele Franse toets, deze keer in de tweede suite uit Daphnis et Chloé en in Ravels eigen orkestratie van de even opzwepende als verfijnde Valses nobles et sentimentales, die oorspronkelijk voor piano zijn gecomponeerd. Oosterburen die met een elegante zwier over de dansvloer wervelen en de gedachte oproepen aan ruisende zijde: om dit met zijn dirigeerstokje te bereiken mag Ticciati zich wel een tovenaar noemen. In de liederen van Duparc liggen de zaken anders. De kleurrijke orkestraties van Ravel vormen daar opnieuw een attractie van jewelste, maar het tempo wordt in L’invitation au voyage zozeer uitgerekt dat de roes van een brandend verlangen ver te zoeken is. Ook in Chanson triste en Phidylé koestert Kozená zich met haar fraaie stem behaaglijk in de sensuele orkestklank, maar de lome stemming gaat enigszins ten koste van de emotionele zeggingskracht."
Klassieke zaken Magazine 5-2018