Symphonies 2 & 3

Van jongs af aan leed hij aan ongefundeerde woedeaanvallen. Had Beethoven zijn ‘raptus’ dan bleef je beter uit zijn buurt: een ongeleid projectiel was hij dan, de onredelijkheid zelve. Een dergelijke Beethoven klinkt bij Jan Willem de Vriend. Alles tintelt, staat in vuur en vlam. Neem meteen al die opmaat van het allereerste akkoord van de Tweede. Een langzame inleiding, maar zelfs daar al agressiviteit, nota bene in een subtiel Adagio. De Vriend fêteert de diabolische Beethoven. Hij laat diens trompetten knetteren, maakt van paukenslagen gemene plaagstootjes, laat dissonanten schuren, verruwt opzettelijk wat naar het dansante neigt. Staccati worden niet weggemoffeld, je hoort een ongecensureerd takketakketak. De Eroica is wat dit aan gaat nog een overtreffende trap. Alles is zo ongepolijst als maar mogelijk. Soms sloeg Beethoven woedend met volle vuist op het klavier, schreeuwend: ‘Ik hóór niets!’ Dát is de Eroica bij het Nederlands Symfonie Orkest, één en al opwinding, venijn, blootliggende zenuwen. Misschien een beetje té hier en daar. Het maakt extra indruk vanwege de schitterende orkestklank: deze cd is weergaloos mooi opgenomen, overal is het caleidoscopische coloriet te volgen. Minpuntje: de zwakke tekst en het klungelige Engels in het boekje.
Jos van der Zanden-Klassieke Zaken Magazine