GLORIA & MOTETS

Susan Gritton (soprano) & Polyphony, Britten Sinfonia, The Choir of Trinity College, Cambridge, Stephen Layton

Stephen Layton en Polyphony blijven hun weg banen als geweldige vertolkers en oogverblindende vertolkers van een breed scala aan koormuziek. Hun recente schijf met Bruckners Mis in e mineur en motetten werd geprezen als een referentie-opname. Voor hun nieuwste Hyperion-schijf wenden ze zich tot enkele van de meest betoverende en ongebruikelijke, maar toch geliefde koorwerken van de twintigste eeuw.

De koormuziek van Poulenc is een diepe uitdrukking van zowel zijn geloof als zijn unieke muzikale taal. De muziek reageert in de verschillende motetten op de studies van de componist van Bach, Monteverdi, Palestrina en Gabrieli, maar is stilistisch vooruitstrevend. Prominent aanwezig zijn de kenmerkende en vaak ingenieuze akkoordprogressies van Poulenc. Elk motet heeft zijn eigen, prachtig geëtste persoonlijkheid.

Poulencs Gloria is een van zijn meest blijvend aantrekkelijke werken. In sommige opzichten ronduit vroom, is het ook getint met ondeugende oneerbiedigheid en een gevoel van meeslepend genot. ‘Toen ik dit stuk schreef’, zo herinnert Poulenc zich, ‘had ik die fresco’s van Gozzoli in gedachten waarop de engelen hun tong uitsteken; en ook enkele serieuze Benedictijner monniken die ik ooit had zien genieten van een potje voetbal.’ Deze opname van de Britten Sinfonia, The Choir of Trinity College, Cambridge, Polyphony en de sopraansolist Susan Gritton onder leiding van Stephen Layton brengt al deze aspecten naar voren in een klassieke prestatie.

Poulenc:
 Gloria
 Salve Regina
 Quatre motets pour un temps de pénitence
 Quatre motets pour le temps de Noël
 Exultate Deo

"Poulencs Gloria is tegelijk profaan en religieus, frivool en nederig, lyrisch en scherp. Hoewel het met perfect geplaatste dissonanten is verlevendigd, is het werk qua taal ongegeneerd terugblikkend en conservatief. De invloed van tijdgenoten als Boulez en Stockhausen is in geen velden of wegen te bekennen. Polyphony, uitgebreid met The Choir of Trinity College Cambridge, The Britten Sinfonia o.l.v. Stephen Layton en de sopraan Susan Gritton danst door de partituur van het Gloria heen, zonder het subtiele drama achter de noten te vergeten. Poulencs humor en smart komen overtuigend uit de verf. Het orkest klinkt transparant en begeleidt de intelligent zingende solist met slagvaardige empathie. Ook in de veel soberder en meer ingetogen Motetten wordt er zorgvuldig gemusiceerd. De pikante harmonieën zijn loepzuiver en het koor laat weer eens horen hoe veelzeggend een goed getimede pauze kan zijn. Terugblikkend op enkele religieuze koorwerken verzuchtte een grimlachende Poulenc ooit: ‘Mogen zij mij een paar dagen in het vagevuur besparen, als het mij überhaupt lukt aan de Hel te ontkomen.’ Ach, de componist rust vast allang prinsheerlijk in Abrahams schoot. Ik denk dat ook deze gave cd daarvoor een spijkerhard, apocrief bewijs moet zijn!"
Klassieke Zaken Magzine

"Stephen Layton's tight control of his forces, both choral and orchestral, lends impeccable ensemble and heart-thumping excitement - has the opening tutti ever had such punch? Soprano Susan Gritton is superb, too, in her committed, soaring performances. The combined choirs of Trinity College, Cambridge and pro group Polyphony are astounding as a virtuoso choral unit..."
BBC Music Magazine - April 2008 *****

"From the very outset of the Gloria it's clear that this is a performance of real distinction. The gloriously pompous opening orchestral fanfare has a swagger and a self-satisfied strut which is one of those rare moments on disc where you would wish it were tracked separately so that you could just play it over and over again. But to do that would miss the scintillating choral entry, the basses starting the ball rolling with the kind of pent-up energy which you just know is going to explode in the most spectacular way. Other recordings have a pleasant, smiley quality here; Stephen Layton's crew has an almost piratical swagger, buoyantly breasting Poulenc's turbulent waves of barely restrained exuberance. The 38 voices of Polyphony are augmented by 31 from Trinity College, Cambridge, while an unusually hefty contingent of orchestral players makes up the Britten Sinfonia on the disc. What results is not only music-making of immense power and vibrancy – take the riveting declamation 'Qui sedes ad dexteram Patris', hardly subtle or even particularly refined (the men shout and the brass blares) but unbelievably spine-tingling – but also an ability, brilliantly directed by Layton, to capture Poulenc's 'half hooligan, half monk' musical persona (in Claude Rostand's oft-quoted aphorism). Thus, in the final chorus of the Gloria, after the boisterous start, we have a moment of profound sanctity and another, crowned with incredible delicacy by Susan Gritton, of mouth-watering enchantment. Not everything is quite so enticing: Gritton wallows a little too much perhaps in the 'Domine Deus', mischievously abetted by Layton's almost kitsch romanticism. But it is the vivid sense of unfettered joy in the Gloria and the matchless intensity of feeling revealed in the motets that make this such a gloriously distinguished disc."
Gramophone Classical Music Guide - 2010