Aventine

Tijdens de koude nadagen van 2010 maakte Nederland voor het eerst kennis met de Deense zangeres Agnes Obel. De twaalf diep-melancholische arrangementen op haar debuut 'Philharmonics' bleken een welhaast perfecte metgezel tijdens de donkere wintermaanden die volgden te zijn. Vooral het betoverende Riverside wist een ieders hart te stelen en liet menig luisteraar vol weemoed en beroering achter. Niet meer dan logisch dat de bewonderaars van Obel reikhalzend hebben uitgekeken naar opvolger Aventine, overigens afgeleid van Aventine Hill, ofwel de zuidelijkste van de zeven heuvels van Rome. Op Aventine zingt Obel over persoonlijke gebeurtenissen, zoals de dood, de liefde, opgroeien, innerlijke kracht en bewust worden. Na de fraaie, instrumentale opening 'Chord Left', is 'Fuel To Fire' onverwijld indrukwekkend. De schoonheid van 'Philharmonics' wordt met speels gemak overdragen naar het in anderhalf jaar gecompleteerde 'Aventine'. Van begin tot eind betoverend, waarbij instrumentale nummers als Tokka en Fivefold uitgekiend worden afgewisseld met emotionele bolwerken als het breekbare Dorian en het donkerkleurige The Curse. Schitterende pianoklanken worden spaarzaam, doch subtiel bijgestaan door cello, orgel en harp, terwijl de vocalen van Obel telkens weer weten te imponeren. Aventine is wederom een perfecte mix van klassiek en modern, een mengelmoes van unieke melodieën en intelligente composities. Op albumafsluiter Smoke & Mirrors eindigt de door Kate Bush, Feist en Jan Johansson geïnspireerde Obel toepasselijk met de zin “the taste of something that good”, al zou ‘goed’ in dit geval een onjuiste omschrijving van het album zijn. 'Aventine' is in alle opzichten namelijk beeldschoon en wondermooi.

1. Chord Left
2. Fuel To Fire
3. Dorian
4. Aventine
5. Run Cried The Crawling
6. Tokka
7. The Curse
8. Pass Them By
9. Words Are Dead
10. Fivefold
11. Smoke & Mirrors