L'euridice

Scherzi Musicali, Nicolas Achten

Giulio Caccini's opera L'Euridice, gecomponeerd in 1600, wordt beschouwd als een van de vroegste voorbeelden van dit toen nog jonge genre. Het ontstond uit concurrentie met de gelijknamige opera van Jacopo Peri, die kort daarvoor was uitgevoerd en gebaseerd was op hetzelfde libretto. Caccini slaagde er echter in zijn collega te overtreffen door zijn werk eerder te drukken en zo deze baanbrekende muziek eerder bij het grote publiek te brengen. De opname door Nicolas Achten en het jonge ensemble Scherzi musicali bewijst dat Caccini's meesterlijke L'Euridice een waardige voorloper is van Monteverdi's L'Orfeo.

Caccini, G:
 L'Euridice

Recensies
"De natuurlijkheid is verbazingwekkend, waarmee Magid El-Bushra bijvoorbeeld zijn countertenorrol vervult er is geen geknijp en geen onzuivere overgangen, zelfs niet in de versieringen Overgangen, zelfs niet in de versieringen de andere zangers doen qua natuurlijkheid niet voor hem onder natuurlijkheid; ze volgen ook eerder het ritme van de taal Dit is de enige manier waarop de recitatiefstijl kan worden dit is de enige manier om de recitatiefstijl blijvend boeiend te maken dient ook dit doel, net als het uitbundige gebruik van continuo instrumentaal continuo, dat kleur geeft aan de uitvoering Brengt kleur in het spel."
FonoForum

"Nicolas Achten vervult zijn dubbelrol als artistiek leider en Orpheus-vertolker met veel aplomb. Als Orpheus boeit hij met zijn vocale schoonheid en zijn zeer goed geïnformeerde regie overtuigt meteen."
Klassik.com

"Met L’Euridice hebben zowel Giulio Caccini als Jacopo Peri in 1600 de operageschiedenis gestart. De opvoering in Florence ging gepaard met een hoop intriges voorafgaand aan de première dankzij Caccini, die met zijn zangleerlingen deel uitmaakte van de cast maar een andere kijk had op het nieuwe ‘zingen dat op spreken lijkt’. Ambitieus als hij was, veranderde hij doodleuk hele stukken in Peri’s partituur en zorgde verder dat in no time zijn eigen versie van L’Euridice gepubliceerd in druk verscheen. Het is Caccini’s stuk dat Nicolas Achten op cd heeft gezet en wat mij betreft had hij beide partituren, van Caccini én van Peri, op mogen nemen. Om ze te vergelijken: Caccini’s stijl is lyrischer en Peri wint op het gebied van de verrassende harmonieën en dramatische dissonanten. Achten had ze mogen combineren met Monteverdi’s L’Orfeo van zeven jaar later. Hopelijk komt dat nog een keer want zowel de zangers als de continuospelers van Scherzi Musicali maken van deze vroege opera een elegant pastoraal drama, met reciterend solistisch zingen en koren naar klassiek Grieks voorbeeld. In 1600 kreeg L’Euridice een happy end, wat gezien de aanleiding, de bruiloft van Maria de’ Medici en haar Franse koning Hendrik IV, ongetwijfeld als een allegorie was bedoeld."
Marijke Schouten - Klassieke Zaken Magazine