Monteverdi: Il Quarto Libro De Madrigali

Collegium Vocale Gent, Philippe Herreweghe

Monteverdi's 4e madrigaalboek, na een lange periode van compositie in 1603 gepubliceerd, getuigt van de metamorfose van het madrigaal en de snelle ontwikkeling van de muziek rond de twee eeuwwisselingen. Het is ook een uitstekend voorbeeld van het genre en kan worden beschouwd als een van de meest vernieuwende en emblematische werken van de componist. Dit gedurfde, complexe boek is het hoogtepunt van de toepassing van de regels van de seconda pratica op de drempel van de 17e eeuw. Wie kan dit beter illustreren dan Philipp Herreweghe en zijn Collegium Vocale Gent ...?

Monteverdi:
 Il quarto libro de madrigali, 1603

"Claudio Monteverdi wordt beschouwd als de grote muziekvernieuwer van de zeventiende eeuw. Geboren in 1567 rekenen we hem al niet meer tot de renaissancecomponisten, maar zijn leraren waren nog opgeleid in de Franco-Vlaamse polyfone traditie. Monteverdi gaf in zijn negen madrigaalboeken gestalte aan de overgang van de polyfone schrijfwijze van de renaissance naar de meer op emotie en affect gerichte componeerstijl van de barok. Het vierde madrigaalboek is het laatste waarin Monteverdi nog helemaal schrijft in de polyfone stijl waarin iedere stem even belangrijk is, hoewel hij deze nooit helemaal zou verlaten. Philippe Herreweghe kennen we als echte koordirigent, maar hij kiest er hier voor om een solistische vocale bezetting te gebruiken. Hoewel er tegenwoordig heel wat uitstekende opnamen zijn van Monteverdi’s eerste vier madrigaalboeken manifesteert Herreweghe zich met zijn topensemble direct in de voorste gelederen. Hij weet de stemmen zodanig te kneden dat de verstaanbaarheid van de teksten ook bij de weelderigste polyfonie geen moment in gevaar komt. Hij laat de zangers heel subtiel schakelen in de dynamiek en het vibrato en bereikt daarmee optimale transparantie. Daardoor kan alle aandacht uitgaan naar de schoonheid van deze muziek. Dit is echt oorstrelend mooi."
Klassieke Zaken Magazine 2&3-2022

"With ‘Si ch’io vorrei morire’ – ‘Yes, I would die’ – they find a way to suggest the mounting excitement, and climbing melodic line, of a song which is all about physical coupling. And with ‘Ohime, se tanto amate’, they nicely communicate the rushes of emotion in the alternating despair and hope of the constant lover."
BBC Music Magazine - August 2022 ****