Music For Cello & Piano

Alfredo Piatti was the “Paganini of the Cello”, as his admirer Franz Liszt called him, having given him a valuable Amati cello. Piatti was born in 1822 in Bergamo. His talent was soon evident, and he became a famous cellist, traveling all over Europe, meeting influential artists like Mendelssohn, Joachim, Grieg, Clara Schumann and Liszt. In 1846 he settled in London where he was appointed First Cello in Her Majesty’s Theatre and Covent Garden.

Piatti’s cello works are high quality salon pieces, of a great melodic invention and stunning and ground-breaking virtuosity.

Italian cellist Andrea Noferini and pianist Roberto Plano deliver exciting performances of these highly attractive works. Noferini already recorded several successful Brilliant Classics albums with works by Sgambati, Martucci and Offenbach (Duos with Giovanni Sollima).

Piatti:
 Air Baskyrs, Op. 8
 Capriccio sulla 'Niobe' di Giovanni Pacini, Op. 22
 Fantasia sopra alcuni motivi della Gemma di Vergy in D Major
 L'Abbandono, Op. 1
 La bergamasca, Op. 14
 La sera 
 Notturno, Op. 20
 Pioggia d’aprile
 Swallow, oh swallow

"De jeugdjaren van Alfredo Piatti lezen als een negentiende-eeuwse roman. Na cello-onderricht door zijn oudoom speelde hij op zijn zevende in het operaorkest van Bergamo. Na een studie aan het conservatorium van Milaan leek niets een glanzende carrière in de weg te staan, totdat de zestienjarige cellist ziek werd en zijn cello moest verkopen. Dankzij een ontmoeting met Liszt, die hem uitriep tot ‘Paganini van de cello’ en hem een Amati cadeau deed, kwam alles uiteindelijk toch goed en groeide hij uit tot internationale beroemdheid. De vergelijking met Paganini ten spijt, geniet Piatti tegenwoordig maar een fractie van diens bekendheid. Noferini en Plano bewijzen hoe onterecht dat is. Zij spelen deze stukken alsof de virtuositeit bijzaak is en weten de luisteraar keer op keer in het hart te raken. In de fantasie over Donizetti’s Gemma di Vergy wisselen smeltende lyriek, verbluffende vingervlugheid en innig pathos elkaar af. In Pioggia d’Aprile slaat de kille voorjaarsregen de luisteraar om de oren en Air Baskyrs verrast met exotische bourdontonen. Klisowska’s sopraan is misschien een fractie te helder voor de melancholieke zettingen van Tennyson en Maffei, maar dat doet aan het luistergenot niets af."
Klassieke Zaken Magazine 5-2018