Virtuosity and Grace: Sonatas For Viola Da Gamba

Ensemble L'Amoroso: (Guido Balestracci (viola da gamba), Paolo Corsi (fortepiano & harpsichord), Stephanie Houillon viola da gamba)

Inzichtelijk

Dit ARCANA-album met de uitstekende Italiaanse viola da gamba-speler Guido Balestracci is zowat een sonisch verhaal van familie en vriendschap. Gelegen tussen eerbetoon aan een bijna buitenmaatse vaderfiguur en een moderne stijl, vormen de vioolsonates van Carl Philipp Emanuel en Johann Christian Bach een onthullende mozaïeksteen in de geschiedenis van de familie Bach en hun vriendschapsbanden met twee traditionele families van virtuoze instrumentalisten, de Abels en de Hesses, waarvan de leden het werk van Johann Sebastian al hadden geïnspireerd.

Bach, C P E:
 Trio Sonata in G minor for viola da gamba and keyboard, Wq.88, H.510
 Viola da gamba Sonata in C major, Wq.136, H.558
 Viola da gamba Sonata in D MAJOR Wq137 H559

Bach, J C:
 Sonata for Keyboard and Viola da Gamba in B flat major, Warb B 2b
 Sonata for Keyboard and Viola da Gamba in F major, Warb B 15b
 Sonata for Keyboard and Viola da Gamba in F Major, Warb B 6b
 Sonata for Keyboard and Viola da Gamba in G Major, Warb B 4b

"Deze cd verenigt twee zonen van Johann Sebastian Bach: Carl Philipp Emanuel en Johann Christian. Net als hun vader componeerden ze beiden voor de viola da gamba, een instrument dat halverwege de achttiende eeuw in Duitsland een aantal virtuoze bespelers kende. Carl Friedrich Abel, wiens vader ook gambist was en voor wie Johann Sebastian waarschijnlijk zijn drie gambasonates schreef, was niet alleen de grootste gambavirtuoos van zijn tijd maar ook een begenadigd componist voor het instrument. Gambist Guido Balestracci heeft een heel speciale interesse voor dit late gambarepertoire en ook voor de latere vormen van de viola da gamba zoals de baryton, waar Haydn veel voor componeerde, en de arpeggione waar Schubert zo’n prachtige sonate voor schreef. Zijn opname daarvan was een openbaring. Ook maakte Balestracci al eens een cd met werken van Abel. Logisch dus dat hij zich, met zijn uitstekende begeleiders, nu aan de Bachzonen wijdt. Hij laat zijn snaren heerlijk ronken, maar hij kan ook heel zacht spelen. Daarmee laat hij het enorme dynamische bereik van zijn instrument optimaal uitkomen. Eigenlijk onbegrijpelijk dat de gamba met al zijn mogelijkheden aan het eind van de achttiende eeuw zo snel uit beeld is geraakt."
Klassieke Zaken Magazine 2-2023