Ma Mere L'oye/Le Tombeau De Couperin

Les Siècles, François-Xavier Roth

Ravel:
 Ma Mère l'Oye
 Shéhérazade - Ouverture de féerie
 Le tombeau de Couperin - Orchestral version

"Maurice Ravel is de componist van bedwelmende klanken en kleuren, zeker als zijn muziek in handen komt van een dirigent als François-Xavier Roth en zijn orkest Les Siècles. Zij proberen binnen te dringen in het hoofd van Ravel door het gebruik van instrumenten die de inspiratiebron vormden voor diens betoverende orkestraties. Roth zelf karakteriseert die aanpak als „utopisch”, want muziek is een kunst van het hier en nu.

Maar het diepe verlangen om Ravels klankwereld als het ware met een tijdmachine naar het heden te laten halen, blijkt een duik in een bezielde levensbron. Eerder sprankelden Les Siècles en Roth al op hun album met ‘Daphnis et Chloé’. En nu roepen ze andermaal feeërieke sferen op in onder meer ‘Ma mère L’Oye’, en ontroert de vitaliteit van ‘Le Tombeau de Couperin’, Ravels muzikale ode aan zijn kunstenaarsvrienden die sneuvelden in de Eerste Wereldoorlog."
Joost Galema - NRC.nl *****

"Na hun fraaie uitvoering van Daphnis et Chloé wijden François-Xavier Roth en zijn orkest Les Siècles zich opnieuw aan muziek van Ravel. De drie composities op deze cd hebben gemeen dat ze oorspronkelijk voor piano zijn gemaakt, maar dat maakt hun symfonische gewaad niet minder geraffineerd. De musici van Les Siècles spelen op instrumenten uit de ontstaanstijd, omstreeks 1900. Ravel op ‘authentieke’ instrumenten? Het moet niet veel gekker worden, zullen sommigen denken. Maar in de loop van de twintigste eeuw zijn veel orkesten gaan lijden aan overgewicht, vooral de blazerssecties. Roth doet de partituren fijntjes uit de doeken met de erbij passende slankere tonen en mildere kleuren. Gelukkig maken zijn interpretaties geen stijve museale indruk. Sommige musici moeten zelfs hoorbaar naar de punt van de stoel schuiven om aan Ravels wensen te voldoen. Ze toveren Ma mère l’oye tevoorschijn met een sprookjesachtig coloriet en presenteren Le tombeau de Couperin als een toonbeeld van verfijning uit lang vervlogen tijden. De Shéhérazade die zij spelen, is niet de latere cyclus voor sopraan en orkest, maar de ‘ouverture de féerie’ uit Ravels jonge jaren. Zelden heeft zijn muziek zo verleidelijk geklonken."
Klassieke Zaken Magazine 3-2018

"In 2003 richtte François-Xavier Roth een orkest op met de naam Les Siècles. Het doel was en is: het uitvoeren en opnemen van muziek van de 18e eeuw tot vandaag, en dat altijd op een historisch zo juist mogelijke manier. Dat wil zeggen dat het ensemble op deze nieuwe cd werken van Ravel speelt met strijkers met darmsnaren en op instrumenten die in Frankrijk in de 19e en begin 20e eeuw werden gebouwd.

Op deze nieuwe Ravel-cd – hun tweede gewijd aan deze componist, eerder verscheen al de complete versie van het ballet Daphnis et Chloé – verzamelden Les Siècles en François-Xavier Roth drie werken die oorspronkelijk voor de piano bestemd waren, en die kort daarna door Ravel georkestreerd werden.

De zelden uitgevoerde ouverture Shéhérazade – niet te verwarren met de liedcyclus met dezelfde titel, ook van Ravel - is het werk van de 24-jarige, nog zijn weg zoekende componist. Het is bijna ontroerend te merken hoe de jonge Ravel experimenteert met de orkestrale kleuren en technieken, die hij later ook in zijn beroemde ballet Daphnis et Chloé zal gebruiken.

Het bekende en altijd verrukkelijke Ma mère l’Oye is een cyclus van korte stukken die oorspronkelijk is geschreven voor vier kinderhanden. De versie die Les Siècles hier brengt is de orkestratie waaraan Ravel enkele overgangen en een tableau toevoegde, om zo tot een heus ballet te komen. Het resultaat is bijzonder fijnzinnig opgebouwde en georkestreerde muziek, breekbaar, expressief en sprookjesachtig.

Met het nostalgische en melancholische Le tombeau de Couperin ten slotte, nog een werk voor een eerder bescheiden orkest, bracht Ravel een dubbel eerbetoon: aan zijn vrienden die in de oorlog waren gedood én aan de Franse barokmuziek.

De ‘oude’ instrumenten, verzameld door de leden van Les Siècles, brengen in deze werken van Ravel een heerlijke transparantie en verscheidenheid van timbres. Vooral bij de belangrijke partijen voor de houtblazers (de hobo in Le Tombeau; de klarinet in Ma mère) valt dat erg op: zij geven het geheel meer kleur i.p.v. het te domineren. Voeg daarbij nog de bijdrage van de strijkers op darmsnaren, en je ervaart de wonderlijke orkestpartijen van Ravel weer helemaal als nieuw."
Bart Tijskens-Klara's oordeel ****