Complete Works For Cello

Ella van Poucke (cello), Jean-Claude Vanden Eynden (piano) & Phion Orchestra of Gelderland & Overijssel, Günter Neuhold

Ella van Poucke. Winnaar van de prestigieuze Premio Chigiana 2017 en onlangs onderscheiden met de Grachtenfestivalprijs, behoort de 27-jarige Nederlandse celliste tot de topgroep van de huidige generatie cellisten. Ze is eerste prijswinnaar van het Internationale Isang Yun Cello Concours 2015, de 2015 Leopoldinum Award, de 2013 Prix Nicolas Firmenich, de 2014 Elisabeth Everts Award, de 2012 Prix Academie Maurice Ravel, Nederlandse Musicus van het Jaar 2012, eerste prijswinnaar van het Prinses Christina Concours 2008 en ontvanger van de speciale prijs in "recognition of outstanding achievement at the 2014 Grand Prix Emanuel Feuermann.

Schumann componeerde zijn Celloconcert in ongeveer twee weken in november 1850. Vóór Schumann hadden slechts een paar belangrijke componisten celloconcerten geschreven. Schumann vermeed technisch vertoon omwille van zichzelf en liet zijn karakteristieke poëtische expressie, intimiteit en fantasie de boventoon voeren. Schumann componeerde de Fantasiestücke Opus 73 (1849) oorspronkelijk voor klarinet en piano, maar kwam tegelijkertijd met alternatieve arrangementen voor viool of cello. In zijn keuze van de klarinet was Schumann typisch vernieuwend. De drie stukken zijn melodisch met elkaar verbonden en vormen een eenheid, die wordt onderstreept door de afwezigheid van pauzes tussen de stukken. Schumanns Adagio en Allegro in A flat major, Opus 70, werd geschreven een week na de Fantasiestukken Opus 73. Hij had zijn Opus 70 oorspronkelijk bedoeld voor de nieuwe ventielhoorn, hoewel hij cello, viool of altviool als alternatieve instrumenten noemde. Het stuk is heel karakteristiek voor Schumanns romantische geest. Het lange en dromerige romantische Adagio maakt plaats voor een Allegro met een springerig, vrolijk hoofdthema. Net zoals Schumann "volkse elementen" wilde laten overheersen in zijn Rijnlandse Symfonie (1850), zijn de Vijf stukken in volkstoon (1849) dienovereenkomstig eenvoudig, melodieus en toegankelijk. Niettemin zijn Schumanns creatieve verbeeldingskracht en brede expressiemogelijkheden er niet minder duidelijk om.

Schumann:
 Adagio and Allegro in A flat major, Op. 70
 Cello Concerto in A minor, Op. 129
 Fantasiestücke, Op. 73
 Stücke im Volkston (5), Op. 102