English Music For Strings

Sinfonia of London, John Wilson

John Ireland was een soort wonderkind en ging op veertienjarige leeftijd naar het Royal College of Music. Daar studeerde hij piano, orgel en compositie (bij Charles Villiers Stanford). Hij groeide snel door naar belangrijke posities als organist, terwijl hij zijn interesses als componist bleef nastreven. The Forgotten Rite, uit 1913, is een van zijn vroegste orkestrale composities en werd in première gegaan door Sir Henry Wood in de Queens Hall. De symfonische rapsodie Mai-Dun is geïnspireerd op het platteland van Dorset, Thomas Hardy Country, een landschap dat een levenslange invloed uitoefende op Ierland. Terwijl het in 1932 in opdracht werd gegeven voor de nationale Brassbandkampioenschappen, regelde Ierland later de centrale twee delen van A Downland Suite voor strijkers. Het eerste en laatste deel werden later gearrangeerd door zijn leerling Geoffrey Bush. De ouverture Satyricon was een van Ierlands laatste grootschalige werken en is gebaseerd op teksten van de Romeinse schrijver Gaius (of, in sommige bronnen, Titus) Petronius Arbiter, een hoveling van Nero. Een London Overture en de Epic March werden beide in opdracht van de BBC gemaakt als moreel-booster tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het was tijdens deze periode dat Ierland The Holy Boy orkestreerde, een pianostuk gecomponeerd op eerste kerstdag in 1913. John Wilson en Sinfonia uit Londen presenteren deze werken met zorg en overtuiging, waarmee ze de grote kwaliteit van deze onterecht verwaarloosde componist onthullen.

Berkeley, L:
 Serenade for Strings, Op. 12

Bliss:
 Music for Strings

Bridge:
 Lament

Britten:
 Variations on a theme of Frank Bridge, Op. 10

"The players may have changed [since Barbirolli] but the spirit has not. And the sound. Sumptuous is one word – but because this is Wilson that goes hand-in-hand with the keenest articulation. There’s a rosiny immediacy about it all, like being on the podium, or better yet inside the sound...Wilson’s way with strings has come a long way from Hollywood – but the lustre is inescapable."
Gramophone Magazine - February 2021

"Here in [the Bridge Lament] is a prime example of the heartfelt precision and beauty of tone that typifies John Wilson’s Sinfonia of London. There’s plenty of heart, too, in their superlative treatment of Britten’s marvellous Bridge variations, warmly delivered even during the parody character pieces clustered together in the first half…Wilson’s team prove equally adroit in Berkeley’s Serenade."
BBC Music Magazine - March 2021 ****